hayatımı hep erteledim.fırsatları teptim. zamanımı olabilecek en kötü şekilde olmasa da bayağı kötü bir şekilde kullandım diyebilirim.hata üstüne hata yaptım.geldiğim nokta trajikomik olmakla birlikte napak ölek mi? şuan hiç bir şey tatminkar bir şekilde ilerlemiyor.sinirleniyorum, kızıyorum, boşveriyorum, yeniden deniyor, mücadelemi vermeye çalışıyorum. ne istiyorsam, nasıl bir hayat istiyorsam bütün bunlar adına.hayat ve hayata dair hiç bir şey çok ciddiye alınacak şeyler değil. ama ölüm ciddi bir konu. acaba askerde beynim dağılacak mı diye gün sayıyor, son bir kaç ayımmış gibi yaşıyorum. ölmek böyle düşünceler içindeyken daha da ciddi bir şeye dönüşüyor. hayatın önemini anlıyor insan.

böyle olmadığı zamanlarda da hayat önemli ciddiye alsak da alamasak da önemli, istediğimiz hiç bir şey tüm çabalarımıza rağmen istediğimiz gibi şekilenmese de ölmek de bunu çözmeyecek.